سلام .... دانشجویان دانشگاه های شیراز هستیم
از اونایی که کشته مرده ی گفتمان انقلاب و حضرت روح الله هستند .
سربازان ولایتی هستیم که به زعممون هنوز جمهوری اسلامی اون چیزی که انقلاب اسلامی می خواست نشده ،پس هرجا انحرافی ببینیم فریاد می زنیم ، به عبارت بهتر نقد حاکمان بدون نفی حاکمیت ......
_____________________ _____________________
مدیر مسئول و صاحب امتیاز: محمد حسین رئیسی _____________________ زیر نطر شورای سردبیری و هیئت تحریریه:علی جعفری، مصطفی نمازیان، محمد زارع ،مجتبی ایزدیان _____________________ همکاران: سجاد آزمند، امین رشیدی، غلامعلی سعادت، محمد دژکام _____________________ مدیر وبلاگ: سید حسین مطلبی پور _____________________ پیام کوتاه: 09176343500 ____________________ ایمیل:mag_1357@yahoo.com
اصلاح و اصلاح گری همواره یکی از مهمترین ابزارهای بشر برای بهتر شدن شرایط موجود بوده و هست. اساسا اگر روند اصلاح یک فرآیند حساب شده و معقول باشد، بزرگترین خدمت در راستای به سرانجام رسیدن درست آن فرآیند است چرا که ضامن بقا و ارتقاء آن پدیده می باشد. همان طور که می دانیم و بارها گفته اند حفظ یک دستاورد مهمتر و سخت تر از به دست آوردن آن است و اصلاح گری یک راهکار اصولی برای حفظ یک روند متعالی است،زیرا در مسیر حرکت ها و جریان های اجتماعی به علل مختلف انحراف و کج روی وجود داشته و دارد که با شناخت و تصحیح آن کج روی ها می توان امیدوار به اعتدال در امور بود. اما دشواری کار آن جاست که این ارزش والا(اصلاحات) مورد تعریف و تبیین قرار می گیرد یا مصادیق آن احصاء می شود.
این روزها همزمان با بزرگداشت سی امین سالگرد انقلاب می توانیم با بررسی عملکرد دولت ها نقاط ضعف و قوت آن ها را تشخیص دهیم، به هر حال در این دوران دولت های مختلف با آراء مردم بر مسند کار نشستند و فرصت بروز و ظهور افکار و کردارشان را داشتند،اما در دوران هشت ساله موسوم به اصلاحات در این مملکت کسانی تکیه بر صندلی قدرت زدند،که هر کاری دوست داشتند به نام اصلاحات کردند! چه درست و چه غلط. در دورانی که سید محمد خاتمی به عنوان شاخص جریان اصلاحات و منتخب مردم ، در مقاطع مختلف می گفت:«آزادی و حق حاکمیت بر سرنوشت را اسلام به ما داد.» ؛ «حفظ آزادی و جامعه مدنی جز با تکیه بر دین و روحانیت ممکن نیست.» ؛ «انقلاب اسلامی تنها یک پایه دارد و آن هم دین است....جامعه نباید از دین و روحانیت جدا شود، که این سرآغاز سقوط است.» ؛ «ما به هیچ وجه تسلیم آمریکا نخواهیم شد.» و... ، اما مدعیان اصلاح طلبی از جمله تاج زاده، بهزاد نبوی، حجاریان، گنجی، آغاجری و امثالهم در هرجا که خزیده بودند، صراحتا بر سکولاریسم انگشت اصرار گذاشتند، به عبور از دین و روحانیت و ولایت فقیه میل کردند و حتی برخی از منحرفین در نشریات زنجیره ای منتسب به این گروه، نبوت و امامت را در لفافه زیر سوال بردند، متاسفانه در جبهه اصلاح طلبی ، از ریز تا درشتشان و در میان مدعیان صادق آن کمتر کسی پیدا شد که خویش را از قفس تنگ و دشمن ساخته «جناح گرایی» بیرون کشد و بر این بیداد بزرگ فریاد زند. در آن دوران که هر که از راه رسید و مدعی اصلاح طلبی شد، از طیف موسوم به اصلاحات کسی نبود که به مردم بگوید اصلاحات یعنی چه ؟ خط قرمز آن کجاست؟ اصلاح گر کیست؟ مرز بین خودی و غیر خودی چیست؟ انقلابی و ضد انقلابی هرکدام چه تعریفی دارند؟هنوز که هنوز است آقای خاتمی تصمیم دارد که بالاخره روزی اصلاحات را تعریف کند!
جرا اصلاحاتی که پس از دو سال(سال 78) لقبی شد برای دوران هشت ساله پس از 2 خرداد، حد و مرزی برای خود ندارد تا به دستاویزی برای مدعیانی که به نام اصلاحات و به کام دشمن، عقب گردها و فرصت سوزی های فراوانی داشتند و هزینه های سنگینی رابه انقلاب و مردم تحمیل کردند تبدیل نشود.
شاید مرور سخنان آخرین حضور آقای خاتمی در کسوت ریاست جمهوری در دانشگاه تهران تامل برانگیز باشد، آن جایی که گفت:«امروز در اردوگاه اصلاح طلبان صداهایی می شنویم که دشمنان این ملک و ملت دارد آن را بیان می کنند»؛ آقای خاتمی چرا آنقدر دیر به نتیجه ای رسیدید که دلسوزان انقلاب بارها گوشزد کرده بودند؟!
اصلاحات مصادره شد! آن هم بعضا توسط عواملی که هم در بدنه دولت و مجلس حضور داشتند و هم اپوزوسیون پایه های نظام و انقلاب بودند.
اصلاحات مصادره شد! آن هم توسط فرصت طلبانی که فقط خود را اصلاح طلب می دانستند و بس و با فضا سازی و غوغاسالاری هر منتقدی را متهم به اقتدارگرایی نمودند و با مظلوم نمایی خود را تنها دایعه داران اصلاحات قلمداد کردند تا جایی که پروژه عبور از خاتمی را مطرح کردند.
